Live in Teatro on Prog Wereld

Nice review on the Dutch webzine Prog Wereld by Dick van der Heijde!

Daar zijn ze weer. Voor de tweede keer in hun meer dan 20-jarig bestaan kom ik de Italiaanse band Ifsounds tegen op m’n pad om een album van hen te recenseren. In 2015 lag het markante “Reset” onder de laser, een album met een aantal drastische wijzigingen qua bezetting en stijl (hardrock en psychedelica in plaats van jazzy progrock) en nu mag ik me buigen over “Live In Teatro”, 84 goudeerlijke minuten Ifsounds op het podium. Het concert vond plaats in het Antonio Di Iorio Theater in Atessa op 14 december 2024 en verscheen op 21 februari 2025 al bij Melodic Revolution Records op cd en als digitale download. Geen gesleutel achteraf dus en dan sta je al met 1-0 voor.

Die avond, zo laat de cd horen, staat een gevarieerd aantal nummers op de setlist. Er zijn Engels- en Italiaanstalige nummers, er komt mannelijke en vrouwelijke zang voorbij, er is oud werk en nieuw, kort en lang, maar bovenal is het qua stijl afwisseling troef. De band hopt lustig langs de diverse albums uit hun discografie, terwijl ze het laatste album “MMXX” uit 2023 in z’n geheel spelen. Daar mogen we blij mee zijn.

Het wervelende titelnummer, waar dit livealbum mee opent, is volgens mij met afstand het beste dat Ifsounds te bieden heeft. Het is een ambitieuze epic van meer dan 23 minuten vol dragende orgelakkoorden en bevlogen gitaarspel. Het gaat over de catastrofale periode toen covid zo vernietigend om zich heen sloeg. Pierluca “Runal” De Liberato en Ilaria Carlucci zingen het voortreffelijk met veel theatraliteit en soms is het madrigaal van sfeer. Ook gaat de muziek een keer richting spacerock met wilde synthesizertonen en dan weer is er haast jazzy pianospel. Het is een enerverend gebeuren en dat zeg ik omdat het daarna over het algemeen wat minder wordt. We moeten het dan vooral hebben van momenten zoals de gitaarsolo in Last Minutes of de toetsenuitspattingen in Stendhal Syndrome. De individuele verrichtingen zijn behoorlijk van niveau en vooral de zangstukken van Carlucci zijn een verademing tussen alle nootjes. Luister wat dat betreft even naar nummers als Summer Breeze en Red Apple.

Ook komt er nog een nummer voorbij dat nooit eerder verscheen. Het heet The Old Song en is geschreven met de jazz van een eeuw geleden in gedachte. Sierlijke piano en stemmige begeleiding van basgitaar en drums kleuren het plaatje. Wat in de daaropvolgende nummers steeds maar blijkt is dat de bandleden van Ifsounds beter presteren dan dat de nummers waarin ze spelen gecomponeerd zijn. Dat de band weldegelijk beide kan, komt goed naar voren in de gave toegift MMXXII. Zo verklankt het dartele pianospel perfect de gevoelens dat een ieder na de pandemie het dagelijkse leven weer kon omarmen. Het toetsenwerk daarna maakt nog meer sense om maar te zwijgen over de woordloze zang van Carlucci in de finale. Dit is een compositie zoals ik het graag zie.

Al met al zou je kunnen concluderen dat al die variatie op “Live In Teatro” heeft geleid tot een wisselvallig album, maar is dat zo? Echt slechte nummers ben ik namelijk niet tegengekomen en ook hoor ik geen irriterende passages. Wel had het aantal uitstekende composities wat hoger mogen liggen. Laat de integriteit van de band de doorslag dan maar geven.